Zapraszamy na drugi poniedziałek z Meekhanem! Tak jak pisaliśmy w ubiegłym tygodniu, w kolejne poniedziałki aż do premiery Pamięci wszystkich słów (6 maja) zamieszczać będziemy miniatury, które Robert M. Wegner napisał specjalnie dla Was.
Zapraszamy do lektury Oazy.
2. Oaza
Kawałek korka ozdobiony kolorowym piórkiem podskoczył na wodzie i znikł. Rybak szarpnął wędkę do góry, jej koniec wygiął się i zatańczył wahadłowym ruchem, gdy ofiara próbowała zerwać się z haczyka. Ponury uśmiech wykrzywił twarz ukrytą pod ciemny ekchaarem.
Mam cię.
Ryba poszła w drugą stronę, zawróciła, błysnęła brzuchem tuż pod taflą wody i zanurkowała w kierunku dna. Mężczyzna nie spieszył się, pozwalając jej się zmęczyć. To była duża sztuka, ponad łokieć długości i z sześć, siedem funtów wagi. Dawno takiej nie złowił.
Nagle ryba wyskoczyła nad wodę i sunąc w powietrzu wspaniałym łukiem, plusnęła tuż przy brzegu, niemal u jego stóp. Nie zdążył poderwać wędziska, pleciona linka zawisła luźno i przy następnym szarpnięciu pękła. Było po zabawie.
Zaklął.
Po chwili cmoknął poirytowany i zaśmiał się cicho.
– Niech będzie na twoje, cholero.
– Ciekawa reakcja – za jego plecami odezwał się ktoś w k’issari.
Rybak drgnął, bardziej zdziwiony niż przestraszony, i odwrócił się, odruchowo kładąc dłoń na rękojeści szabli. Zasada „pokój, szacunek i gościnność” obowiązywała w Savandarum tak jak we wszystkich oazach na Travahen, lecz jak każde z praw wymyślonych przez ludzi, mogła zostać złamana.
Stał przed nim mężczyzna w luźnej białej szacie utkanej z najprzedniejszego jedwabiu. Ciemne włosy miał gładko zaczesane do tyłu, a krótką, czarną brodę namaszczoną jakimś pachnącym olejkiem. Konowerczyk. Z karawany, która miała wyruszyć dzisiaj.
Przynajmniej dobrze płacili za dodatkową wodę, którą wypijały te ich olbrzymie bydlęta.
Spojrzał przybyszowi w oczy i zaraz rozejrzał się wokół.
– Przyszedłeś tu sam?
– Możemy mówić w meekhu? Słabo znam język Issaram. – Mężczyzna w białej szacie uśmiechnął się łagodnie. – I nie przyszedłem tu sam, przyprowadziła mnie jedna dziewczyna. Eanassa. Powiedziała, że znajdę tu starszego oazy. Zostawiła mnie za twoimi plecami i gdzieś sobie poszła.
Rybak westchnął ciężko, podniósł upuszczoną wędkę i pochylił się, zbierając resztę przyborów.
– To ja jestem starszym osady. Ciekawe, co ją naszło, zazwyczaj nie jest taka uprzejma.
– Obiecałem, że pozwolą jej dotknąć słoniowej trąby. Krąży przesąd, że to przynosi szczęście.
– A przynosi?
– Nasi kornacy mówią, że jeśli możesz dotknąć trąby słonia, to nie znalazłeś się pod jego stopą, więc z pewnością masz szczęście.
Issarski wojownik uśmiechnął się kwaśno.
– Szczęście wam się przyda.
– Ponieważ? – Ciemne brwi uniosły się pytająco.
– Ponieważ wynajęliście Mahaaldów na przewodników.
– Jak nie masz wyścigowego wierzchowca, to dosiadasz osła.
– Ale osioł nie zrzuci cię z grzbietu i nie stratuje na śmierć, gdy tylko okażesz chwilę słabości. Możecie poczekać kilka dni, znajdę wam przewodników godnych zaufania. Issaram.
Konowerczyk pokręcił głową i skrzywił się dziwnie.
– Nie możemy czekać. Wyruszamy już dziś. Przyszedłem tylko po to, by podziękować za gościnę w oazie. Dziękuję i niech woda zawsze napełnia twój puchar.
– I twój również w drodze między dłonie Matki.
Mężczyzna w bieli uśmiechnął się lekko.
– Lub na sąd Pana Ognia.
Rozległ się krzyk i w głębi alejki prowadzącej nad staw pojawiło się kilku ubranych w żółte tuniki zbrojnych. Truchtali szybko w stronę rozmawiających. Uśmiech Konowerczyka stał się zmęczony.
– Szukają mnie, bo nie lubią, jak oddalam się bez eskorty. Najwyraźniej sądzą, że ślepiec nie poradzi sobie z najprostszym zadaniem.
Odwrócił się i ruszył w stronę wojowników, z wprawą stawiając stopy na kamiennych płytach alejki.
– Aha. – Odwrócił się jeszcze, a jego białe źrenice błysnęły niepokojąco. – Powiedz tej dziewczynie, że wyruszamy za godzinę, więc mam mało czasu, by się jej odwdzięczyć. Jeśli się spóźni, sama będzie sobie winna.